خستـه از مردمِ دنیاست، چه تنهـا مانده           چند سالی است که در حادثه ای جا مانده

وقتِ رفتن ز درِ خانه به خود میگوید:           چند ساعـت ز هـجـران تو زهـرا مانده

زیرِ لب زمزمه اش ذکرِ: اَغِثْنِی یا رَب           فاطمه رفت، خدا حـیدرش ایـنجا مـانده

بعدِ سی سال غریبی و غـمِ در به دری           باز، چشمانِ علی سوی “دری” وا مانده

او فـقـط منـتظـرِ فـاطـمۀ زهـرا بود…           پس بدیهی است که بیگانه ز دنیا مانده

زینبش گفت: پس از حادثۀ «سیلی و در»           نه در این خانه حسن مانده، نه بابا مانده

سحـرِ نـوزدهـم بـود…عـلی راهـی شد           می رَوَد سوی قـراری که به فردا مانده

با چه شوقی طرفِ مسجد و محرابش رفت           در و دیـوار و ستـون ها به تماشا مانـده

فاطمه، مـنتـظرِ دیـدنِ روی علـی و …           این طرف دیـدۀ طفـلان؛ پِـیِ آقـا مانده

یک طرف، زینب و کلثوم و برادرهایش           یک طرف، فاطمه و حضرتِ طاها مانده

یک طرف، “خاک” عزادارِ غمِ بابایش           یک طـرف، منـتظرش عـالمِ بـالا مانده

ولی انـگار که دلتـنگِ رُخِ فاطمه است           رفت مـولا و.جهان، واله و شیدا مانده

وقتِ رفتن به لبش زمزمه ای داشت علی:           روی “در” چند نخ از چادرِ زهـرا مانده